Şu ayeti kastediyor;
Fussilet 47- kıyametin bilgisi, yalnız ona geri çevrilir.
Burada kıyametin bilgisinin Allah'a mahsus olduğu yazıyor. Sonradan meleklerin bu bilgiyi Allah'a ulaştırdığı yazmıyor. Zaten hemen hemen hiçbir Arabın bu ayeti iddia edildiği şekilde anlamıyor oluşu (bkz: kadı beydavi, nesefi, kurtubi, ez zad'ul mesir, ilgili ayet) da, beni destekler. Bir kitabı anlamak için, bir kelimeden ilk muhatabın ne anladığı önemlidir. Bu sebeple eskiye bakılır, yeniye değil.
ayrıca farz edelim ki, böyle bir olay olsun. Buna benzer birkaç olay mevcut kur'an'da. Mesela: ;
Bakara 30-31. Ayetlerinde , Allah'ın meleklerle bir diyaloğu anlatılır. Meleklere, bir halife yapacağını söyler, Melekler soru sorunca, ademe öğrettiği bilginin, Meleklerin bilmediğini bildiği halde “hadi bana haber verin!” der. Buradaki maksat, Allah'ın durumu bilmiyor oluşu değil, onları bu olaya şahit etmektir.
Tıpkı, haber hakkında bilgisi olan bir kralın, emrinin altındaki askerlerden, sırf onları şahit etmek için haber sorması gibi… Allah'ın bir olaydan yana elçilerinden haber sorması da, kendisinin öğrenmesi maksatlı değil, sorduğu kişilerin olaya şahit olması içindir.
Örneğin, kur'an'ın anlatımı üzerine, Allah bizim ne yapacağımızı biliyor. Buna rağmen bizi imtihan ediyor. İmtihan etmesi ile bilmesi birbiriyle çelişkili değildir. İmtihandan maksat, iradenin açığa çıkması, bizim kendimizin şahit olmamızdır. Allah'ın bilmesi değildir.
Türkçe örnek vermek gerekirse, bir suçluya, suçunun ne olduğunu bildiğimiz halde, kendisini şahit etmek ve hatasını göstermek amacıyla “ne yaptın?” diye sormamız, bizim bilmediğimizi göstermez.
Veya birine hediye verirken, hediye kutusunun içinde ne olduğunu bildiğimiz halde “aç bakalım içinde ne varmış?” diye sormamız gibidir. Halbuki hediyeyi biz hazırladığımız için, içinde ne olduğunu biliyoruz. Bilmediğimiz için değil, muhatabı şahit etmek ve teşvik etmek için soruyoruz.
Fussilet 47- kıyametin bilgisi, yalnız ona geri çevrilir.
Burada kıyametin bilgisinin Allah'a mahsus olduğu yazıyor. Sonradan meleklerin bu bilgiyi Allah'a ulaştırdığı yazmıyor. Zaten hemen hemen hiçbir Arabın bu ayeti iddia edildiği şekilde anlamıyor oluşu (bkz: kadı beydavi, nesefi, kurtubi, ez zad'ul mesir, ilgili ayet) da, beni destekler. Bir kitabı anlamak için, bir kelimeden ilk muhatabın ne anladığı önemlidir. Bu sebeple eskiye bakılır, yeniye değil.
ayrıca farz edelim ki, böyle bir olay olsun. Buna benzer birkaç olay mevcut kur'an'da. Mesela: ;
Bakara 30-31. Ayetlerinde , Allah'ın meleklerle bir diyaloğu anlatılır. Meleklere, bir halife yapacağını söyler, Melekler soru sorunca, ademe öğrettiği bilginin, Meleklerin bilmediğini bildiği halde “hadi bana haber verin!” der. Buradaki maksat, Allah'ın durumu bilmiyor oluşu değil, onları bu olaya şahit etmektir.
Tıpkı, haber hakkında bilgisi olan bir kralın, emrinin altındaki askerlerden, sırf onları şahit etmek için haber sorması gibi… Allah'ın bir olaydan yana elçilerinden haber sorması da, kendisinin öğrenmesi maksatlı değil, sorduğu kişilerin olaya şahit olması içindir.
Örneğin, kur'an'ın anlatımı üzerine, Allah bizim ne yapacağımızı biliyor. Buna rağmen bizi imtihan ediyor. İmtihan etmesi ile bilmesi birbiriyle çelişkili değildir. İmtihandan maksat, iradenin açığa çıkması, bizim kendimizin şahit olmamızdır. Allah'ın bilmesi değildir.
Türkçe örnek vermek gerekirse, bir suçluya, suçunun ne olduğunu bildiğimiz halde, kendisini şahit etmek ve hatasını göstermek amacıyla “ne yaptın?” diye sormamız, bizim bilmediğimizi göstermez.
Veya birine hediye verirken, hediye kutusunun içinde ne olduğunu bildiğimiz halde “aç bakalım içinde ne varmış?” diye sormamız gibidir. Halbuki hediyeyi biz hazırladığımız için, içinde ne olduğunu biliyoruz. Bilmediğimiz için değil, muhatabı şahit etmek ve teşvik etmek için soruyoruz.
Yorumlar
Yorum Gönder